Dag 15, 16, 17, 18
08 Augustus 2014 | Ecuador, Quito
We zijn juist terug van een trip naar een vestiging van de Kichwa ( niet de Yasoenie), zoals eerder vermeld. Het was een prachtige trip. We reisden er in de avond en nacht van maandag 5 en dinsdag 6 augustus heen. Na een pittige reis werden we ´s ochtends vroeg door een afvaardiging ontvangen. We kregen een gastadres toegewezen, doken nog even het bed ( een brits) in en trokken daarna naar het ontmoetingscentrum van de gemeenschap, die uit zo´ n 250 mensen bestaat. Daarna douchten we ons. Dat wil zeggen, dat we naar de regenton liepen en daar een emmer water over ons hoofd goten. Doordat het hard regende verscheen iedereen wat later dan gepland. We aten wat en kregen daarna een rondleiding door de directe omgeving van de communidad ( vestiging). De communidad werd in 1962 gevestigd door enkele verwante families.
Tijdens de rondleiding werden we gewezen op allerlei, wat de natuur diect aan voedsel biedt: bananen, yuca ( de Ecuadoriaanse aardappel), cacao, rietsuiker, allerlei vruchen, etc. En dat alles door elkaar, niks verstikkende monocultuur. Na enkele lekkere maaltijden, die werden bereid van wat de aarde biedt, en veel voetbal, volleybal, en vrolijke pogingen om elkaar te bereiken door, gingen we op een fatsoenlijk tijdstip naar bed. De meesten van ons hadden de eerdere nacht nauwelijks geslapen. En de volgende ochtend zouden we om 3.30 uur moeten opstaan. Er zou dan een sjamaan voor een reinigingsritueel langskomen.
Zover kwam het niet. Het regende omstreeks die tijd weer pijpestelen. Pas tegen achtwen druppelde het gemeenschapscentrum vol. Madelon schijnt daar overigens wel door enigen tegen vieren te zijn gesignaleerd, maar daar weet ze zelf niets meer van. Er gebeurden wonderlijke dingen.
Na het ontbijt- zeg mäar: diner- volgde er een excursie naar een naburige community. Daartoe kwam er een piepklein, oud trucje voorrijden. Daar werden 28 man in opgestapeld. Zo vertrokken we door de jungle naar een andere communidad, waar een eco- toeristisch project was opgezet. Het was een prachtige rit. Jammer, dat niet iedereen in de kluwen van armen, benen, ruggen, lange tenen, grote neuzen, etc. evenveel van de schoonheid van het landschap meekreeg. Jammer- maar wat is jammer?- was ook, dat we een heel eind om moesten rijden, omdat een rivier onderweg een niet voorziene horde bleek te wezen. De Rode Zee week niet.Het bezoek was zeker de moeite waard. Bij het project zagen we ondermeer tapirs. anaconda´ s, piranha´ s ( of waren het toch andere vissen?).
Nadat we waren teruggekeerd in de communidad, werden er een stel grote kookpotten in de door 28 personen bezette truc gestapeld. De aardappelen van een yucaboompje werden erbij in gegooid. En onderweg werden er ook een nog stel kinderen, moeders en oma´s, die van heinde en verre aan kwamen lopen, ingeladen, zodat het een zeer gezellige, om niet te zeggen enigszins verwarrende boel werd in de truc, die over een ijzersterk chassis bleek te beschikken.
We werden vervoerd naar een brede rivier en het stroomgebied van de Amazone. Daar werd de inhoud van de truc ontward. Sommigen gingen een avondmaaltijd klaarmaken, anderen zwemmen, de kinderen gingen spelen en sommigen genoten alleen maar. Voor mij was het verblijf aan de rivier zeker een van de hoogtepunten van de reis.
Na een avondmaal bij ondergaande zon met in palmtakken gestoofde vis., keerden we zeldzaam ontspannen terug naar de communidad. Waarschijnlijk om ruimte in de truc vrij te maken, mocht ik achterop een plotseling verschenen motor terug. Het was bepaald geen straf om even van de groep te moeten worden geisoleerd.
Teruggekeerd in het gemeenschapscentrum, vond er eerst een ontmoeting plaats, die een beetje bleef steken in vormelijkheden, waarna er een heel mooie feest begon. We praatten, dansten en
dronken samen. Anke slaagde er in haar eentje in om stel aankomende macho´ s de dansvloer op te krijgen. Heleen en Madelon, die wat afstandelijker opereerden, oogstten bewonderende blikken van leeftijdgenoten. Stef en Gerian verspreiden bewonderende blikken naar Indiaanse schonen. Gerian is er daarbij van overtuigd, dat hij een nieuwe dans in Ecuador heeft geintroduceerd. Het gaat om een nogal onderderinieerbare kruising van de klompendans, de balalaika, hoken en ochtendgymnastiek voor senioren. En Aldert van Local Dreamers en ik, wij zagen, dat het goed was.
De volgende dag was min of meer een uitvierdag. Bijzonder was op deze dag nog wel enen toelichting, die de Kichwa gaven op de manier, waarop ze het leven van hun gemeenschap beschermen via straffen. Daarin gaan ze heel ver. Iemand, die voor een derde keer op diefstal wordt betrapt, wordt in brand gestoken!
Niet onvermeld mag blijven, dat de Kichwa zeer kwetsbaar zijn. Ze wonen achteraf, kennen veel werkloosheid, hebben te maken met racisme, en dan is er ook nog de kwalijke, vervuilende rol, die grote oliemaatschappijen als Texaco op hun grondgebieed spelen.
Graag willen de Kichwa volgens hun traditie blijven leven. Ook zij lijken ( helaas) niet te ontkomen aan globaliserende tendensen.
Tijdens de rondleiding werden we gewezen op allerlei, wat de natuur diect aan voedsel biedt: bananen, yuca ( de Ecuadoriaanse aardappel), cacao, rietsuiker, allerlei vruchen, etc. En dat alles door elkaar, niks verstikkende monocultuur. Na enkele lekkere maaltijden, die werden bereid van wat de aarde biedt, en veel voetbal, volleybal, en vrolijke pogingen om elkaar te bereiken door, gingen we op een fatsoenlijk tijdstip naar bed. De meesten van ons hadden de eerdere nacht nauwelijks geslapen. En de volgende ochtend zouden we om 3.30 uur moeten opstaan. Er zou dan een sjamaan voor een reinigingsritueel langskomen.
Zover kwam het niet. Het regende omstreeks die tijd weer pijpestelen. Pas tegen achtwen druppelde het gemeenschapscentrum vol. Madelon schijnt daar overigens wel door enigen tegen vieren te zijn gesignaleerd, maar daar weet ze zelf niets meer van. Er gebeurden wonderlijke dingen.
Na het ontbijt- zeg mäar: diner- volgde er een excursie naar een naburige community. Daartoe kwam er een piepklein, oud trucje voorrijden. Daar werden 28 man in opgestapeld. Zo vertrokken we door de jungle naar een andere communidad, waar een eco- toeristisch project was opgezet. Het was een prachtige rit. Jammer, dat niet iedereen in de kluwen van armen, benen, ruggen, lange tenen, grote neuzen, etc. evenveel van de schoonheid van het landschap meekreeg. Jammer- maar wat is jammer?- was ook, dat we een heel eind om moesten rijden, omdat een rivier onderweg een niet voorziene horde bleek te wezen. De Rode Zee week niet.Het bezoek was zeker de moeite waard. Bij het project zagen we ondermeer tapirs. anaconda´ s, piranha´ s ( of waren het toch andere vissen?).
Nadat we waren teruggekeerd in de communidad, werden er een stel grote kookpotten in de door 28 personen bezette truc gestapeld. De aardappelen van een yucaboompje werden erbij in gegooid. En onderweg werden er ook een nog stel kinderen, moeders en oma´s, die van heinde en verre aan kwamen lopen, ingeladen, zodat het een zeer gezellige, om niet te zeggen enigszins verwarrende boel werd in de truc, die over een ijzersterk chassis bleek te beschikken.
We werden vervoerd naar een brede rivier en het stroomgebied van de Amazone. Daar werd de inhoud van de truc ontward. Sommigen gingen een avondmaaltijd klaarmaken, anderen zwemmen, de kinderen gingen spelen en sommigen genoten alleen maar. Voor mij was het verblijf aan de rivier zeker een van de hoogtepunten van de reis.
Na een avondmaal bij ondergaande zon met in palmtakken gestoofde vis., keerden we zeldzaam ontspannen terug naar de communidad. Waarschijnlijk om ruimte in de truc vrij te maken, mocht ik achterop een plotseling verschenen motor terug. Het was bepaald geen straf om even van de groep te moeten worden geisoleerd.
Teruggekeerd in het gemeenschapscentrum, vond er eerst een ontmoeting plaats, die een beetje bleef steken in vormelijkheden, waarna er een heel mooie feest begon. We praatten, dansten en
dronken samen. Anke slaagde er in haar eentje in om stel aankomende macho´ s de dansvloer op te krijgen. Heleen en Madelon, die wat afstandelijker opereerden, oogstten bewonderende blikken van leeftijdgenoten. Stef en Gerian verspreiden bewonderende blikken naar Indiaanse schonen. Gerian is er daarbij van overtuigd, dat hij een nieuwe dans in Ecuador heeft geintroduceerd. Het gaat om een nogal onderderinieerbare kruising van de klompendans, de balalaika, hoken en ochtendgymnastiek voor senioren. En Aldert van Local Dreamers en ik, wij zagen, dat het goed was.
De volgende dag was min of meer een uitvierdag. Bijzonder was op deze dag nog wel enen toelichting, die de Kichwa gaven op de manier, waarop ze het leven van hun gemeenschap beschermen via straffen. Daarin gaan ze heel ver. Iemand, die voor een derde keer op diefstal wordt betrapt, wordt in brand gestoken!
Niet onvermeld mag blijven, dat de Kichwa zeer kwetsbaar zijn. Ze wonen achteraf, kennen veel werkloosheid, hebben te maken met racisme, en dan is er ook nog de kwalijke, vervuilende rol, die grote oliemaatschappijen als Texaco op hun grondgebieed spelen.
Graag willen de Kichwa volgens hun traditie blijven leven. Ook zij lijken ( helaas) niet te ontkomen aan globaliserende tendensen.
-
09 Augustus 2014 - 12:02
Gonny Elema:
Hallo dromers,
Bedankt voor het mooie verslag. Wat een interessante en leerzame reis maken jullie.
Ergens is het gewoon niet voor te stellen, dat de mensen nog zo leven.
Stef, kun je straks wel weer wennen in Zandpol?
We wensen jullie nog fijne dagen in Quito en een goede reis naar Düsseldorf.
Hartelijk groeten, opa en oma van Stef.
-
09 Augustus 2014 - 18:10
Roel Aukje En Liselot:
Dag Dromers,
Het dromen in Ecuador is bijna ten einde............wat een ervaring hebben jullie op gedaan in dit land zeg, Fantastisch!!
Geniet nog van de laatste dagen, en een hele voorspoedige terugreis gewenst met elkaar.
Tot ziens in Düsseldorf dinsdagochtend. -
09 Augustus 2014 - 18:19
Ashrefdahmani:
moioiiiiiiiii
-
11 Augustus 2014 - 17:04
Greet:
Hallo dromers,
Het doet mij deugd te horen dat jullie eten wat moeder aarde te bieden heeft. Uitzwaaien lukte, al was het erg vroeg. Inzwaaien zit er helaas niet in. Ik wens jullie een goede reis en thuiskomst. Greet -
12 Augustus 2014 - 07:42
Coby:
Hallo dreamers
Wat een super beschrijving van jullie laatste dagen daar.Aart, misschien wordt het tijd dat je een boek gaat schrijven.Ik bestel er bij deze vast 1.Je schrijfstijl vind ik super.
Als het goed is zijn jullie weer geland.
Stef, we zien uit naar je verhalen.
hartelijke groet van Coby Gerrits -
09 Oktober 2014 - 19:45
Delia:
Hoi!
Ik sta zelf op het punt om me aan te melden voor een reis van 6 maanden naar ecuador via local dreamers. Ik vind de organisatie tot nu toe echt super klinken maar wilde toch wat meer informatie van mensen die er ook geweest zijn.. Hoe vonden jullie het met de organisatie local dreamers?
Ik hoop dat jullie tijd hebben om te reageren!
Groetjes, Delia
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
